لیس

بَر زهر خنده ات داغ فراموشی می ریزم

‫بر زخم هایم همه سرد

‫تیغ می کشی آن نوازش های نرم عاشقانه را

‫تیغ می کشی

‫زخم می زنی، زخم سرد

‫من، باور ابلهانهء درد می شوم

‫باور زخم خوردهء سرد

‫من لیس می زنم

‫جای خالی عشق را

‫لیس می زنم

‫جای خالی آنچه را که هر گزَش نبود

‫من دست می کشم بر تمام زخمهای تازهء سرد

‫من دست می کشم بر تمام جای خالی وجود

‫من گرم می شوم،

‫ابلهانه و ناباور

‫من داغ می شوم از فراموشیِ ناگریز.

‫..............................................

‫فرحناز

 ۲۰۰۳