moorchegan: بی کلام

۱۳۸۹ مهر ۱۲, دوشنبه

بی کلام

‫بی کلام

‫بی چاره شدم، بد بخت

‫نه حرفی،نه صدایی

‫که تو را بازگوید

‫که مرا دوباره کند

‫هزار باره

‫...

‫حرفم کن،صدایم کن

‫داد بزن

‫مرا بازگوی

‫...

‫بی کلام

‫...

‫بگو،

‫بخوان،

‫سوت بزن

‫...

‫بی کلام

‫...

‫بی چاره شدم، بد بخت

‫...

‫تکه تکه،

‫ریز می شوم،

‫به صدایی که تو باز میگویی

‫حرفم بزن

‫با سکوت، با اشاره ای

‫...

‫بَس،

‫مرا ‫بَس،

‫...

‫بی کلام

‫...

‫دوباره شدم

‫صدا، سوت

‫هزار باره شدم

‫...

‫بی کلام

‫................................

‫فرحناز

‫۰۱،۱۱،۲۰۰۱

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

Salam

emruz avalin ruze webloge, tavalodet mobarak azizam.

مورچگان

دیروز خواستم پرنده ‫باشم تفنگ شکاری نگذاشت.

‫آوازی را گوش کردم که صدای بهار می بخشید به باد، و روی رودخانه پخش می شد هر آنچه زلالی،صداقت و دوستی ست.

‫با ترانهء رودخانه همصدا می شوم،زمزمه می کنم آوازی را که از عشق سخن می گوید و آوازی را که امید می بخشد: هر آنچه در خیال می پرورانی اش به حقیقت می رسد.

‫جهان هستی اما، مورچهء کوچکی می نگرد مرا که در اقیانوس خیال دست و پا می زند و سر انجام روی زورق خواسته هایش جان می سپرد و نوبت را به نفر بعدی می بخشد.

‫«سهم من این است»

‫سهم من در تمام زندگی این بود: آفتابی که یک تکه ابر، آن را از من دریغ می کند و پرده هایی کوتاه وبلند که روی تمام پنجره ها آویزان است.پرده هایی به زیباییِ گلهای اقاقی، سرخ، آبی، زرد.....خاکستری.

‫من صدای رنگ ها را شنیده ام که مثل کلید های پیانو بالا و پایین می پریدند و موسیقی رنگ ها را روی زمین پخش می کردند.

‫نگاهشان کردم، چه معصومانه ترانه می سرایند و رنگ هایشان در هم می آمیزد و تفکیک می شود. می خندند، می گریند و زمزمه می کنند ترانه ای را که معنی اش این بود:

‫دیروز دسته گلی خریدم، امروز پژمرده شد. هوا را از عطر بنفشه پر کردم و آبی آب ها را رنگ زدم. برای امروز دیگر کافی ست؛ فردا تقویمِ جدیدی می سازم که چهار فصل داشته باشد و چهار زندگی و چهار احساس.

‫من سیب سرخی را چهار قسمت می کنم و به هر فصل یکی می بخشم تا عطر سیب توی دماغِ فصل ها بپیچد.چهار رنگ می سازم و زمستان را رنگ می کنم که سفید بود و سرد و ابر ها و و پرده ها آفتابش را از او گرفته بودند.

‫

‫از زمستان پرسیدم؛ می خواست زرد و آبی باشد. دیگر از تک رنگی خسته بود و از سرمایی که روحش را کُند و بی احساس می کند.

‫: بوی سیب که توی دماغش بپیچد، حسّ بهار را می فهمد. شاید زوج خوشبختی شوند و رنگ هایشان را بی دریغ به یکدیگر ببخشند؛ بی دریغ و بی هیچ توقعی.

‫از کسی پرسیدم معنی عشق را می دانی؟

‫گفت: می دانم.

‫و من یاد گرفتم که عشق یعنی توقع، خودخواهی، و احتیاج به دوست داشتن و دوست داشته شدن.

‫روی تمام دانسته هایم رنگ خاکستری پاشیدم و کلماتی تازه آموختم که حس نیاز و خودخواهی را با محبتی حساب شده می آمیخت.

‫یادم باشد فصل جدیدی توی تقویم باز کنم و رویش رنگ خاکستری بزنم تا هر چه لک و کثیفی داشت، کسی نفهمد. اسمش را فصل عشق می نامم یا فصل نفرت، فرقی نمی کند. هر چه هست بهار نیست و نمی تواند زوج خوشبختی در کنار زمستان باشد.

‫موسیقی رنگ ها می نوازد و می خواند هر ‫آنچه را که دیده است. من چشم می گردانم که پرنده ای ببینم. گلدانی می بینم که از بی آبی گوشهء دیوار پژمرده است.

‫دیروز خواستم پرنده باشم، امروز بهار، فردا آسمان. تفنگ های شکاری، ابر ها و پرنده ها می خندند و تیرگی رنگ هایشان را روی زمین می پاشند.

‫تمام لباس هایم بوی سیگار می گیرد و گلویم از آن همه دودی که به خوردش داده ام خاکستری شده است.

‫روی زورق خیال هایم جان می سپرم و نوبت را به مورچگان بعدی می دهم.

‫بهار، عشق، دوستی، آسمان، آبی، زرد، ارغوانی و زمستان زورقم را سنگین می کنند و با هم توی دل آب فرو می رویم، توی دل آب. و حباب ها روی سطح آب می ترکند، روی سطح آب.

‫ اولدنبورگ ۱۹۹۷

‫فرحناز

‫

moorchegan

۱۳۸۹ مهر ۱۲, دوشنبه

بی کلام

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

جستجوی این وبلاگ

مورچه

فهرست وبلاگ من

Ameise

‫هر چه می خواهد دل تنگت بگو!

دنبال کننده ها

بايگانی وبلاگ

Über mich: ‫فرحناز کیه؟

Salam